Eπιστολή προς κάθε απεργοσπάστη

 

Μας έλεγες: «Με 24ωρες και 48ωρες απεργίες τίποτα δεν γίνεται»

Για αυτό και 'μεις αποφασίσαμε αγώνα διαρκείας.

Αν έρθεις μαζί μας θα είμαστε πιο δυνατοί.

Αν έρθεις μαζί μας θα νικήσουμε συντομότερα.

 

Μας λες: «Λεν μπορώ να χάσω μεροκάματο. Δεν έχω. Με πνίγουν οι ανάγκες. Λυπάμαι.»

 

Σου λέμε: Δεν απεργεί αυτός που «έχει». Απεργούμε όλοι για να «έχουμε».

Και το δικό μας βιβλιάριο αδειάζει.

Κι εμείς δάνεια έχουμε. Κι αν χρειαστεί θα ξαναδανειστούμε, για να μη γίνουμε άδικοι, άτιμοι κι ανεύθυνοι. Για να μη γίνουμε απεργοσπάστες. Κατάλαβέ το. Μας προσβάλλει ο εγωισμός σου. Κι εμείς ανάγκες έχουμε. Γι' αυτό και απεργούμε.

 

Μας λες: «Πρέπει να βρούμε διαφορετικές μορφές πάλης»

Σε προσκαλέσαμε σε τόσες συνελεύσεις και σε προσκαλούμε και τώρα να 'ρθεις μαζί μας και να μας πεις τις δικές σου μορφές πάλης για να τις περπατήσουμε μαζί.

Σου λέμε πάντως καθαρά και ξάστερα: στο βασίλειο της «ελεύθερης οικονομίας» τα πάντα «κοστίζουν».

Και πάνω απ' όλα οι αγώνες.

 

Μας λες: «έλα μωρέ, με την απεργία τίποτε δεν γίνεται».

Σου λέμε: Πολλά γύρω μας γίνανε.

Μήπως δεν ξέρεις ότι τίποτα δεν μας χαρίστηκε;

Μήπως δεν ξέρεις ότι αυτά που σήμερα ακόμα κρατάμε τα πήραμε με τους αγώνες των προηγούμενων;

Άλλωστε καταλαβαίνεις τι μας περιμένει χωρίς την απεργία.

Το βλέπεις χρόνια τώρα. Στη δουλειά που κάθε χρόνο γίνεται και χειρότερη.

Στο μηνιάτικο που λιγοστεύει.

Στη σύνταξη που απομακρύνεται.

Στα μάτια των παικτών σου που κάθε μέρα αδειάζουν από τη δυσπιστία γι' αυτό που τους επιβάλουν.

Την απεργία δεν την κάνουμε εμείς. Την κάνουν αυτοί που κάθε μέρα πριονίζουν περισσότερο το δικαίωμά μας να αγωνιζόμαστε για την επιβίωση με αξιοπρέπεια.

Αυτοί που με τους φορολογικούς τους νόμους θέλουν να γονατίσουν και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας.

Αυτοί που πιστεύουν πως δεν πιστεύουμε τα λόγια για αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη.

 

Μας λες: «ποιος θα μας ακούσει; ποιος νοιάζεται τώρα για τους πράκτορες;»

 

Σου απαντάμε. Εσύ. Κι εμείς. Και χιλιάδες άλλοι που βλέπουν πως το αυτονόητο στις μέρες μας παράλογο βαφτίζεται.

 

 

Μας λες: «δεν έχω εμπιστοσύνη στην ηγεσία»

Σου λέμε: Σε προσκαλούμε (και τώρα) να 'ρθεις στις συνελεύσεις για να σ' ακούσουμε και να μας ακούσεις.

Να δικαιολογήσουμε το «συν» του συνάδελφου μέσα από την κοινή μας απόφαση. Κι αν χάσουμε να ψάξουμε μαζί για το λάθος. Για να ξαναρχίσουμε τους αγώνες πιο σωστά. Έτσι κι αλλιώς θα έχουμε κερδίσει τη δυνατότητα να είμαστε μαζί, χωρίς να ντρέπεσαι, χωρίς να ντρεπόμαστε. Κι αν κερδίσουμε μαζί να χαρούμε.

 

Λες στα παιδιά σου: «στη ζωή πρέπει να βαδίζετε με ψηλά το κεφάλι».

 

Σε ρωτάμε: Με πόσο ψηλά το κεφάλι μπορούν να βαδίσουν οι «προσκυνημένοι»; Το ξέρεις καλά και το ξέρουμε. Οι μεγάλες λέξεις που χρησιμοποιείς για να αποφύγεις τη συστράτευση έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Πίσω τους μπορούν να κρυφτούν μικροί άνθρωποι.

 

Σου λέμε λοιπόν για στερνή φορά:

 

Όποιος αφήνει άλλους να αγωνισθούν για πράγματα που κι αυτόν τον αφορούν θα πρέπει δειλός κι ανεύθυνος να λέγεται.

Κι αν έρθει στην ήττα για να πει «εγώ σας τα 'λεγα» θα πρέπει επιπλέον κι αναίσθητος να λέγεται: αφού τα πράγματα που χάθηκαν κι αυτόν αφορούσαν.

Κι όταν έρθει στη νίκη με το τενεκεδάκι του απεργοσπάστη να μοιραστεί τα κέρδη, πέρα από δειλός και ανεύθυνος και αναίσθητος, κι άτιμος να λέγεται πρέπει, αφού τα πράγματα που με την τιμή των αγώνων και τους αγώνες της τιμής κερδήθηκαν ήταν πράγματα που κι αυτόν αφορούσαν.

 

Οι απεργοί συνάδελφοί σου